ارزیابی اولویت‌های تخصیص کاربری اراضی شهری با تأکید بر پیاده‌سازی سیستم شهر الکترونیک (نمونه موردی: مناطق ده‌گانه شهر تبریز)

شهر الکترونیک از طریق خرید الکترونیک، خدمات الکترونیک، ارتباط الکترونیک، آموزش الکترونیک، بانکداری الکترونیک، دورکاری و تفریح الکترونیک برکاربری‌های مختلف شهر تأثیر می­گذارد. شهر تبریز نیز از این مقوله مستثنی نبوده است. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و مدل AHP، ابتدا میزان تأثیر شهر الکترونیک بر هر کدام از کاربری‌های اراضی شهری در سطح مناطق شهر تبریز مورد سنجش قرار گرفته است و ضریب اهمیت هر کدام تعیین شده است. سپس با توجه به اینکه شهر الکترونیک در تمامی کاربری‌ها موجب کاهش سطح می‌گردد و تنها در کاربری مسکونی نیاز به افزایش فضا می‌باشد، ادامه روند تحقیق در دوسناریو دنبال شده است. در سناریو یک فرض بر این بوده است که تمامی نیاز به کاربری زمین در سطح مناطق، در سطح خود منطقه تأمین گردد و در سناریوی دوم، تأمین مازاد نیازی که به کاربری مسکونی ناشی از شهر الکترونیک به وجود می‌آید، در خارج از محدوده شهر در نظر گرفته شده است و در نهایت در هر یک از مناطق، اولویت اختصاص اراضی صرفه­جویی شده به کاربری‌های مختلف مورد تحلیل قرار گرفته است. نتایج نشان می‌دهدکه اولویت­های اساسی تخصیص فضاها در مناطق ده­گانه شهر تبریز مربوط به کاربری­های ورزشی، فرهنگی و فضای سبز است. و روند­کنونی توسعه کاربری زمین، توانایی تأمین نیازهای شهروندان را بر اساس فضاهای واقعی ندارد و لزوم استفاده از خدمات شهر الکترونیک و تأمین مجازی آن‌ها ضروری به نظر می‌رسد.